Kunjungan keluarga dan minggu pertama magang saya

27-08-2014 / 09:30 / Kos Urbanestindo, Jakarta

Daar ben ik weer. Even een grote update over alles wat er zich de afgelopen weken heeft afgespeeld in Indonesië. Mijn bezoek aan familie in Bandung, mijn eindexamens op Universitas Pelita Harapan, papa, mama en Erik die op bezoek kwamen in Karawaci en mijn eerste week stage in Bogor. Laat ik beginnen bij waar ik in mijn vorige blog ben geëindigd. Het bezoek aan tante Magda en oom Dicky in Bandung.

Eind vorige maand met Lebaran (Suikerfeest vakantie) had ik een ticket bij X Trans geboekt om met een shuttlebusje naar Bandung te reizen. Dit is namelijk veel goedkoper dan per taxi naar Bandung en veiliger dan een grote ‘Parawisata’ bus (deze zijn vaak overvol met alleen maar locals). Een meisje van UPH had mij geholpen deze ticket te regelen. Helaas waren alle tickets ’s ochtends en overdag al uitverkocht en kon ik alleen nog op zaterdagavond om 18.30 uur met een busje naar Bandung reizen. Die zaterdagavond begon het avontuur. Rond 18 uur nam ik een taxi, helaas was ik zo dom niet het adres van X trans van te voren op te zoeken, maar ging ik er vanuit dat de taxi chauffeur het wel wist. Het enige wat ik zelf wist was dat deze travelagent naast de grote Hypermart moest zijn. Een betere voorbereiding had mij een iets wat ‘gevaarlijke situatie’ later op de avond kunnen voorkomen…. Doordat mijn taxichauffeur niet wist waar de travelagent precies was, werd ik gedropt vlakbij de hypermarkt van Karawaci (die overigens dicht bleek te zijn). Het was inmiddels al donker buiten (Indonesië kent geen schemer) en een tropische regenbui vormde zich boven mijn hoofd. Het enige wat ik zag waren grote Parawisata bussen, de X Trans busjes waren nergens te bekennen. Langs de straat vroegen enigszins wat lugubere mannetjes waar ik heen ging met mijn koffertje en rugzak. Ik legde hun uit dat ik op zoek was naar een X Trans busje dat naar Bandung zou gaan. Een van deze mannetjes vertelde mij dat hier helemaal geen X Trans was, maar dat deze grote Parawisata bus ook naar Bandung zou gaan vanavond en over enkele minuten zou vertrekken. Toen heb ik in een fractie van een seconde besloten in te stappen omdat ik mijn shuttlebusje waarschijnlijk toch zou missen. Ik stapte als laatste de krakkemikkige bus in die propvol was met locals. Erg ongemakkelijk, ik voelde ze staren naar me. Er waren zelfs straat kinderen achterin in de bus die muziek maakte voor geld. Gelukkig was er nog plek naast een oud opaatje helemaal voorin de bus. Eenmaal onderweg begon deze opa tegen me te praten. Hij vroeg waar ik heen ging. Ik vertelde hem dat ik mijn familie in Bandung ging opzoeken, waarnaar hij vroeg wat ik in hemelsnaam in deze bus deed. Toen voelde ik hem al aankomen, ..nog meer pech. De bus waar ik inzat bleek naar het centrum van Jakarta te gaan. Ik was aardig geïrriteerd want voordat ik de bus instapte had ik het nog aan de chauffeur gevraagd ter controle. Maar natuurlijk, nu ik het nog een keer vroeg zei hij doodleuk: "ja je kan gewoon overstappen op een andere Parawisata bus in Jakarta"... Met deze streek, de files en de keiharde regen en onweer had ik voor mijzelf maar besloten in Jakarta vrienden op te zoeken. Het was pikkedonker buiten en waarschijnlijk niet veilig om nu nog in mijn eentje de goede bus te zoeken. Deze reis naar Bandung zou ik een andere keer wel opnieuw proberen. Echter, nadat ik dit bedacht had tikte een jongeman mij aan op de schouder. Hij zei dat hij had meegeluisterd naar mijn gesprek met het opaatje en de chauffeur. Hij sprak goed Engels en vertelde mij dat hij vaak naar Bandung reist. Toen hij vroeg bij welke travelagent ik had geboekt bood hij aan een telefoontje te plegen om te kijken of er nog iets geregeld kon worden. Schijnbaar waren er namelijk meerdere opstappunten voor X Trans busjes en was er een mogelijkheid voor mij in Jakarta op te stappen. Na meerdere telefoontjes kwam hij met het nieuws dat er in Tomang, het noorden van Jakarta, nog wel plek voor mij was. Goed nieuws, maar ik had geen idee waar deze X Trans precies was. Ook vertelde hij dat WE een taxi zouden moeten pakken, de bus stopt er namelijk niet. Dit vond ik een beetje eng idee. Waarom zou deze man een vreemde willen helpen in de keiharde regen en onweer? Hij moet zelf toch ook een bestemming hebben? Ik vroeg naar zijn bestemming maar kreeg daar geen antwoord op. Het enige wat hij zei, was dat hij mij wilde helpen. Ik heb dit risico toen genomen en ben samen met hem de bus uitgestapt, waarnaar we vervolgens een taxi naar X Trans in Tomang namen. Onderweg pleegde hij nog wat telefoontjes met X Trans. Al die tijd heb ik goed meegeluisterd of hij niet achter mijn rug om (in het Indonesisch) andere dingen van plan was. Maar dat was gelukkig niet het geval. In de taxi hebben we toen nog wat gebabbeld en rond 7 uur kwamen we aan bij de travelagent. Het was allemaal al door hem geregeld, ik kon gelijk instappen! Ik wilde deze jongeman (Steven) nog geld geven voor zijn hulp, maar dat weigerde hij aan te nemen, evenals de taxirit die ik niet heb hoeven betalen. Wel gaf hij zijn mobiele nummer aan mij. Mocht ik ooit in de problemen zitten dan kan ik hem altijd bellen. Echt heel lief!

Rond 22.30 uur kwam ik aan in Bandung, wachtend op de familie die ik nooit eerder had ontmoet. Mijn avontuurlijke heenreis had ik in ieder geval overleefd! :-). Natuurlijk heb ik minimaal een halfuur op ze moeten wachten bij de travelagent (kan ook niet anders met Indonesiërs..), maar ze waren erg blij me te zien. Ik heb vier superdagen gehad :-). Tante Magda en oom Dicky namen mij mee naar het centrum van Bandung, een supergrote Boeddhistische tempel, Kampung Daun en de ‘hot springs’. Vooral de laatste twee activiteiten vond ik erg leuk. In de ‘hot springs’ had ik vijf jaar geleden al eens gezwommen, we gingen nu naar precies dezelfde plek. Helaas was het iets wat vervallen dan hoe ik het mij herinner. Kampung Daun vond ik vooral heel bijzonder. Toen zij mij vertelde dat we naar een kampung gingen dacht ik gelijk aan een klein, oud dorpje maar dat was verre van waar wij heen gingen. Kampung Daun is een nieuwe kampung gebouwd aan de rand van het regenwoud. Het is super mooi, met luxe eettentjes, relax plekken en kleine watervalletjes.

Gedurende mijn tijd in Bandung heb ik vooral veel gekletst met Erika. Zij sprak goed Engels en  deelde haar kamer met mij. Met tante Magda en oom Dicky had ik vaak alleen korte gesprekjes in het Indonesisch. Evenals met Deva die wel wat Engels kon, maar hele gesprekken voeren moeilijk vond. Naast tante Magda heb ik ook haar broer Ventje (Richard) ontmoet. Met hem kon ik Nederlands praten, wat ook wel even fijn was. Het enige wat ik iets wat ongemakkelijk vond was hun huis. Het was erg traditioneel, geen normale toilet die je kon ‘doortrekken’ en ik moest mijzelf wassen met een emmer met water. Daarnaast hadden ze kakkerlakken, tjitjaks en ik vermoed ook een muis. Grappig voor een paar dagen, maar een week had ik denk ik te lang gevonden haha.

Na Lebaran waren de eindexamens en in die week waren ook papa, mama en Erik in Karawaci. Zij verbleven in het Aryaduta hotel. Een erg luxe hotel op loopafstand van mijn appartement, elke ochtend kwam ik dan ook bij hun ontbijten. Twee volle dagen moest ik helaas naar school voor mijn eindexamens, die ik behoorlijk verprutst had naar mijn idee (de cijfers heb ik nog niet terug). De motivatie was namelijk ver te zoeken nu mijn familie slechts voor een weekje op bezoek was. Ik heb hun meegenomen naar een 4D film, verschillende restaurantjes, winkelcentrum Grand Indonesia, Skye (Rooftop bar in Jakarta) en Erik naar Fable, één van de vele clubs in Jakarta. Daarnaast kwamen tante Magda en oom Dicky ook nog één dagje op bezoek in Karawaci. Oftewel, ik heb een super leuke tijd gehad. Het was heel fijn ze na 5 maanden weer te zien. Het afscheid viel me helaas wel zwaar en ik heb er even aangedacht vervroegd terug naar Nederland te gaan… Maar ik zit er nog steeds! ;-)

De week dat papa, mama en Erik door naar Maleisië trokken heb ik mij vooral bezig gehouden met verhuizen en heb ik veel met vrienden afgesproken om afleiding te zoeken. Nu woon ik dus zo’n twee weken in een kos in Grogol, in het noorden van Jakarta. Deze kos bevalt mij goed, veel beter dan mijn appartement in Karawaci en tevens een stuk goedkoper. Ook heb ik inmiddels mijn eerste stageweek erop zitten. Elke ochtend wordt ik door Dhr. Santosa opgehaald voor mijn kos en thuisgebracht door een chauffeur. De dagen zijn lang, ik vertrek om 7.15 uur van huis en ben pas om 18.30 uur weer terug. Naar Bogor is er ‘s ochtends nauwelijks file (voor Jakarta begrippen) maar de terugweg is vaak dramatisch als we Jakarta binnen rijden. Gelukkig is de werkdruk vrij laag. Al mijn collega’s zijn super aardig en relaxed. Een hele andere werkmentaliteit dan in Nederland. Iedereen kletst veel en werkt het minimale. Althans, dat is de indruk die ik krijg. In de pauzes gaan we altijd met een auto naar een winkelcentrum of eettentje en blijven we voor 2 uur weg. Iedereen heeft lak aan de regels van het bedrijf. ’s Ochtends kom ik altijd minimaal 20 minuten en maximaal 1,5 uur te laat aan, we nemen een uur langer pauze dan toegestaan, maar vertrekken wel altijd stipt op tijd naar huis...haha daar kan ik wel aan wennen! :-)

Salam manis,

xxx