Kehidupan saya di Karawaci

26-06-2014 / 19:07/ U-Residence, Karawaci 

De tijd vliegt! Ik ben nu al zo’n 4 maanden van huis, de ‘mid terms’ zijn achter de rug en ik moet nog maar anderhalf maandje naar school. Mijn tentamens gingen vrijwel allemaal goed. Dit is erg fijn omdat de ‘final exams’ precies in de week vallen dat mijn ouders en broer langskomen. Nu heb ik in ieder geval al wat sterke cijfers staan. Wat betreft de stof wordt er in Nederland een hoger denkniveau verwacht dan hier, een meevallertje dus..:-)

Minder fijn is het sociale contact op school. In de 2 maanden dat wij hier op UPH zitten gaan we nog weinig om met de locals, onze klasgenoten. Het is lastig contact leggen met Indonesiërs, iedereen is erg op- zichzelf. Maar nog erger: onze klasgenoten hadden over ons geklaagd bij de leraren. Wij zouden “te aanwezig zijn, arrogant zijn en voorgetrokken worden door de docenten”…ja, dat was niet zo leuk om te horen. Maargoed, met dit in ons achterhoofd proberen we ons nu meer op de achtergrond te houden. Wel hebben wij de hoop op nieuwe “vrienden” door dit voorval min of meer opgegeven. Dit geldt echter niet voor het vak ‘Business Communication’. Hier krijgen wij les in een klein klasje van 11 studenten. Het contactleggen ging daardoor een stuk makkelijker. Helaas zijn de andere klassen gevuld met 53 studenten.

Gelukkig maken de weekendjes in Jakarta veel goed. Daarnaast hebben we de laatste tijd veel contact met de TMA’ers die studeren op BINUS, gevestigd in Jakarta. Zij wonen in een mooi kos in Kuningan, dat centraal in Jakarta ligt. Vaak mogen wij er na een nachtje stappen overnachten. Dit scheelt een taxirit van een halfuur naar Karawaci maar vooral spaar ik mijn leven hiermee..De taxichauffeurs zijn niet goed bij hun hoofd hier. ‘s Nachts is het enige moment dat er geen ‘macet’ (file) is in Jakarta en omstreken. Laatst zat ik met Laura in een ‘Express Taxi’ om 4 uur ’s nachts en we merkten dat hij aan het racen was met een ‘Blue Bird Taxi’. We gingen van de rechterrijstrook helemaal naar de linkerrijstrook en vervolgens over de vluchtstrook om andere auto’s en vrachtwagens met wel 140 km/h kriskras in te halen! Ik ben nog nooit zo bang geweest in een auto!…Kwamen we er de volgende dag achter dat Lies aan de taxichauffeur had gevraagd of hij ons snel veilig thuis wilde brengen…dat moeten we in het vervolg dus maar niet meer vragen…haha.

Mijn stage heb ik inmiddels geregeld. Van een leraar in Nederland, heb ik een stageplek gekregen bij een Indonesisch verpakkingsbedrijf genaamd ‘Argha Karya’, gevestigd in Bogor. Ik heb meerdere keren telefonisch contact gehad met mijn toekomstige baas, maar een officieel stagegesprek vond hij niet nodig. Met andere woorden, ik ben al aangenomen :-). Ook heeft hij mij laten weten dat er een ‘pick up service’ van het bedrijf is, waar ik tevens gebruik van mag maken. Hierdoor hoef ik niet per se in Bogor te wonen…wat erg fijn is want daar heb je niks. Daarnaast is Bogor minder modern, armoediger en voor mijn gevoel ook wat onveiliger dan Jakarta. Dit betekent wel dat ik elke dag minimaal een uur heen en terug moet reizen (afhankelijk van macet). Maar dit schijnen de meeste collega’s te doen. Hierdoor houd ik mij nu vooral bezig met het zoeken naar een nieuwe woonplek in Jakarta. Mijn stage zal overigens van start gaan op 18 augustus en eindigt 19 december. Sorry Erik, maar ik mis je 22ste verjaardag...hopelijk ben ik er wel bij met kerst!

Het laatste uitstapje dat ik heb gemaakt was naar Taman Safari in Bogor met school. Helaas hebben we er 3,5 uur over gedaan om daar te komen, met luidruchtige ‘medical students’ uit de VS in onze bus…het gevolg: de goede stemming van Laura, Lies en mij was behoorlijk gedaald. Het safaripark was wel erg mooi. Met onze eigen schoolbus reden wij door het park waarbij je de dieren als het ware kon aanraken zo dichtbij liepen zij langs..zelfs leeuwen en tijgers! Dit heb ik bij de Night Safari in Singapore niet mogen meemaken! Echt heel gaaf. Helaas had Lies erg last van haar verstandskies en ging het vlak na het safari ritje stortregenen. Daarnaast kwamen wij erachter dat er helemaal geen taxi’s in de omgeving van Puncak (Bogor) reden. Dit was een groot probleem, want wij zouden in de avond nog naar een feest in Jakarta gaan. Kortom, na 2 uur hebben we het park alweer verlaten (de shows hebben wij hierdoor helaas gemist). Maar het was noodzakelijk dat wij nu zouden uitvogelen op welke manier wij op tijd in Jakarta konden komen. De schoolbus zou pas heel laat weer terug naar Karawaci rijden namelijk, dus wij hadden besloten eerder met zijn drieën te vertrekken. De uiteindelijke oplossing? De ‘Angkot’. Dit is een soort klein stadsbusje waar 6 personen in passen en waar je niet in kan staan. Het is bedoelt voor kleine afstanden en wordt voornamelijk gebruikt door de lokale (wat armere) bevolking. Met de angkot wilden wij naar het centrum van Bogor rijden, waar wel taxi’s waren. Deze rit was nog een behoorlijke eind en erg oncomfortabel. We werden door iedereen aangestaard. Lies had shorts aan wat het nog ongemakkelijker maakte, aangezien iedereen er in Bogor altijd heel ‘bedekt’ bijloopt...wat hebben wij gelachen in de situatie waarin wij ons bevonden. Het tripje naar Taman Safari was een echte ‘flop’ geworden: geldverspilling en vooral erg vermoeiend. Maar de terug weg naar huis was wel even een avontuurtje. Gelukkig was het ons gelukt -voor het donker werd- een taxi te bemachtigen in het centrum van Bogor die ons naar Jakarta bracht. Hierdoor waren we nog op tijd voor een nachtje stappen!

Natuurlijk volgen wij ook hier in Indonesië het WK. De afgelopen drie wedstrijden hebben wij gekeken in Kemang, Jakarta. De bar ‘Eastern Promise’ heeft een Nederlandse eigenaar waardoor hier veel Nederlanders naar toe gaan. Super gezellig! Alles en iedereen is in het oranje. Nog nooit heb ik zoveel ‘Belanda’s’ bij elkaar gezien! De aankomende wedstrijd op zondag hoop ik ook weer te kijken. Maar dat gaat afhangen van onze vluchttijd... Vannacht om 5uur vertrekken Laura, Farah en ik namelijk naar Lombok en de Gili Gili eilanden tot zondagavond! Ik heb er super veel zin in! Gili Trawangan schijnt heel leuk en mooi te zijn. Wel kijk ik een beetje op tegen de vliegreis. We vliegen ondanks de ‘slechte ervaring’ weer met LionAir, want Airasia vliegt niet naar Lombok en betere opties waren er niet.

Voor nieuwe foto’s: zie het album ‘Jakarta/Karawaci, Indonesië’ en ‘Bogor, Indonesië’.

Salam manis xxx